از روزهای شــــــــــــازده ماهی

مادر به خاطر چیزهایی گریه می کند که همه از دست رفته اند . مادر زیبا بوده حالا نیست پف می کند . صورتش یک روز استخوانی ست یک روز فربه . پدر بوده حالا نیست مادر خوش بوده حالا نیست امیدهای بزرگ داشته که حالا ندارد . فقط من هستم که آنوقت ها نبودم و حالا هستم . من به اندازه ی همه ی آن چیزهای از دست رفته نمی ارزم . نمی توانم فکر کنم همه چیز یک آدم هستم .

| زندگی مطابق خواسته تو پیش می‌رود ، امیرحسین خورشیدفر |

+ هیچ کس نباید گرسنه بماند

آفتاب و موسیقی برای همه است،

این چرخ باید بچرخد

و هیچ کس نباید در جستجوی خدا سزگیجه بگیرد.

| مومیایی خوشبخت ، زهرا حیدری |

+ هر حرف صریحی چیزی از ابتذال در خود دارد.

+ همیشه بچه ی اول مکافات دیگران را پس می دهد.

+ اکنون به پایان دنیا رسیده ایم ، دیگر نه جامعه داریم و نه خانواده .

   ما آخرین یادگار هستیم از آنچه که بی اندازه بزرگ و عظیم بوده

   و به یاد مواهب نابود شده نفس می کشیم ،

   عشق می ورزیم ،

   می گرییم ،

   به دامان یکدیگر چنگ می زنیم

   و همدیگر را در آغوش می کشیم .

من از دنیای بی کودک می ترسم | هیوا مسیح

+ مرده ها آنقدرها هم نمرده اند ، همان طور که زنده ها هم آنقدر ها زنده نیستند..

+ عشق داستانی پر رنج ، نوری لطیف واحساسی نامعقول است.

+ حرفها که تکرار می شوند آدم ازشان دور و دورتر می شود.

+ رازها روی نوک زبان ما مثل فلفل قرمزند ،دیر یا زود زبانمان را آتش میزنند.

فاجعه نه ساده است و نه ناگهانی. یعنی هم ترکیب چند چیز است و هم ذره ذره اتفاق می افتد. معمولا چند چیز باید به هم بچسبند تا فاجعه ای رخ دهد.

از این نظر فاجعه مثل خوشبختی است. در خوشبختی هم چند چیز باید همزمان اتفاق بیافتد تا کسی خوشبخت شود. پول تنها کافی نیست. عشق تنها کافی نیست. شهرت تنها کافی نیست. اما اگر همه این ها با هم باشند شاید بشود گفت کسی خوشبخت شده است. تنها تفاوت آن ها شاید این باشد که در خوشبختی انگار چیزها خیلی ضعیف به هم چسبیده اند و هر لحظه ممکن است از هم متلاشی شوند اما در فاجعه اگر چیزها به هم چسبیدند دیگر هیچ وقت از هم جدا نمی شوند؛ چون وقتی چیزی اتفاق افتاد دیگر نمی توان آن را به حالت اول برگرداند.

هر خوشبختی همیشه در معرض فروریختن و تبدیل شدن به فاجعه است اما فاجعه ها هرگز تبدیل به خوشبختی نمی شوند؛ حتی شاید شدت شان هم بیشتر بشود یا همان طور ثابت باقی بمانند اما به هر حال از بین نمیروند. به همین دلیل روز به روز به فاجعه ها اضافه می شود و از خوشبختی ها کم میشود. فاجعه مثل این است که به کسی چند گلوله شلیک کنیم؛ به طوری که گلوله آخر _ به عنوان تیر خلاص _ توی شقیقه اش شلیک شود.

| سه گزارش کوتاه درباره نوید و نگار، مصطفی مستور|

+ این بود که گفت: آدم ها؟ گمان کنم ازشان شش هفت تایی باشد،

   سال ها پیش دیدمشان،  

   منتها خدا می داند کجا می شود پیدایشان کرد.

   باد این ور و آن ور می بردشان، این بی ریشه گی حسابی اسباب دردسرشان شده ... !

+ حرف نزدن دلهره ای بود و حرف زدن و درست فهمیده نشدن دلهره ای دیگر...

| ژان کریستف ،  رومن رولان |

+ رنگ شب شدی، یادت رفته نور ..

   

+ سراسر زمین

سیب‌‌های سرخ در مهتابی‌‌های تاریک از یاد رفته است

و جوراب‌‌های گلی دختران

از بند رخت رها شده است

بند رخت بر آسمان خطی می‌کشد

و تو از تمام روز‌های رفته که تاب آوردی

ماه را آرزو می‌کنی

خانه را

ماه را آرزو می‌کنم

ماه سبز را که سبز می‌درخشد

+ بعله :) همینطوره که ایشون میگند!

                           + چون دوری زیبایی ..

کودکان در ستاره ها زاده می شوند/ با ستاره ها بازی می کنند/ با زبان آن ها صحبت می کنند/ ما آن ها را نمی فهمیم/ و آن ها برای فهماندن چیزی به ما/ پیش ما،به زمین فرو می آیند/ افسوس، زمانی که دیگر/ گفتنی ها را فراموش کرده اند.

|غوکاس سیرونیان، سطر اول را نمی نویسم|

+ اگر تو بخواهی

     دور می‌ایستم

چون آخرین چراغ خیابان

                     اما روشن ..

| علی شفیعی|

+  بزرگ شدنت که نباید بقیه رو ببره زیر سوال که ..

+ مثلا ادای رفتن را در بیاورم..

   تو کفش هایم را پنهان کنی.

+ میخواهم دیوانه ای باشم که دیگر چیزی ندارد جز یک قلب ..

* بشنوید در ادامه مطلب

+ میای باهم بریم تهرون؟

- تهرون؟، تهرون ..

 تهرون که میگن جای قشنگیه، اما مردمش بدن /

+ You move in closer..

+ و دور می شوم چون تو خواستی،

و تو را به خداوند آبها و باغها و سیبها می سپارم.

تو را که عاشق دریا و موج و ستاره و گوش ماهی ها بودی.

تو را که صاحب ناب ترین و زیباترین واژه ها بودی.

..

تو را که برایم یکی بودی.

یک شنبه (روز کلاس) برای تو مثل قطعه ای از بهشت می ماند که هفته ای یک بار از آسمان ، از دورترین کهکشانها به زمین هبوط می کند و دو ساعت توقف می کند تا تو او را سیر تماشا کنی و باز به بهشت برگردد.یک شنبه دیگر برای تو از جنس زمان نیست . یعنی مثل یک تکه سنگ هم فضا را اشغال می کند و هم وزن دارد.

| چند روایت معتبر، مصطفی مستور |

+ البته برای شما پنج شنبه ها مثل قطعه ای از بهشت می ماند،

   که هفته ای یک بار از آسمان به زمین هبوط می کند/  :)